Een terugblik....

Ik heb Kyoto inmiddels gedag gezegd en ben aangekomen in Osaka. Morgen vertrek ik van hieruit weer naar huis en het leuke is, dat mijn goede vriend Titus me naar Amsterdam vliegt. Een fantastische afsluiting van mijn Japan-avontuur.

En een avontuur was het zeker voor mij. In menig opzicht.
Zoveel indrukken, belevenissen en leuke ontmoetingen in 2 weken tijd. Het lijken er wel 4!!
Heb bijzonder mooie tempels, betoverende tuinen en schitterende landschappen voorbij zien komen. Mt. Fuji staat voor altijd op mijn netvlies. Ik heb haar dan wel niet kunnen beklimmen, maar misschien is deze fotogenieke berg van een afstand wel veel mooier en niet daarboven op de top!!??
Ik heb de gastvrijheid, vriendelijkheid en de hulpvaardigheid van de Japanners mogen ervaren en niet te vergeten hun rijke en soms jaloersmakende tradities.

Vanmorgen heb ik ook afscheid genomen van mijn favoriete ontbijt-ober  Mr. Kinomashita. Een man van rond de 40 met een heel vriendelijk gezicht. Iedere ochtend loopt hij, een tikkeltje krom, met een kan koffie gedisciplineerd en in een constant tempo langs alle tafeltjes om ervoor te zorgen, dat iedere gast toch maar steeds dat bruine vocht in zijn/haar kopje heeft. Hij buigt en knikt en probeert buitenlanders in een beetje Engels, Spaans, Italiaans en zelfs Portugees toe te spreken. Het ziet er bijna slaafs uit en ik heb in zekere zin met hem te doen. Als hij mij even is vergeten, biedt hij onmiddellijk zijn verontschuldigingen aan. "U werkt hard, dus ik vind dat helemaal niet erg", is mijn antwoord. Waarop hij weer: "No, It's my job. I am late. I am sorry".

Waarom vertel ik dit? Omdat meneer Kinomashita misschien wel symbool staat voor de andere kant van deze maatschappij, waarin alles perfect moet gaan, waarin je geen fouten mag maken en waarin improviseren en relativeren onbekende begrippen lijken. Een maatschappij van discipline en gehoorzaamheid, moeilijk en gecompliceerd.
Ik realiseer me eens te meer hoe bevoorrecht ik ben om in een land te leven, waar je wél fouten mag maken, van de gebaande paden mag afgaan en af en toe opstandig of rebels mag zijn.

In mijn KLM-tijd ben ik heel regelmatig naar Japan geweest, maar nooit heb ik me zo kunnen "onderdompelen" als in deze laatste 2 weken.
Ik heb ontzettend veel kunnen observeren, veel gezien en veel geleerd. En misschien heb ik jullie dit keer wel een beetje "overvoerd" met al mijn verhalen. Dus met een kleine variatie op meneer Kinomashita zeg ík op mijn beurt nu: "I am sorry, but I was in Japan"!!!